Vingergeheugen
De titel van dit stukje komt oorspronkelijk uit de muziekwereld: wanneer muzikanten een lied of muziekstuk zeer vaak spelen, gaan de vingers tenslotte vanzelf hun werk doen. Dan wordt er gesproken van ‘vingergeheugen’. Op zich erg prettig, maar vingers kunnen niet denken en niet lezen. Dus als er iets mis gaat, raak je zomaar de draad kwijt.
Het woord schoot me te binnen tijdens een gesprek over een traumatische ervaring en de impact daarvan. Het verhaal ging over een poging tot zelfdoding van haar kind, en ze vertelde dat ze nog steeds, al was het ook jaren geleden, telkens wanneer er onverwacht het telefoonnummer van haar kind op de display van haar eigen telefoon verscheen, weer die schok van destijds voelde. Als een soort ‘vingergeheugen’ van de ziel.
Vaak staan anderen er niet bij stil dat dergelijke ervaringen intens diep en lang doorwerken. Het ‘vingergeheugen’ van de ziel kan op allerlei onverwachte momenten toeslaan. De schrik en de stress die dat met zich meebrengt, moeten niet onderschat worden. Het is goed om deze kennis in het gewone geheugen op te slaan, en dit te bedenken wanneer iemand onverwacht anders reageert dan verwacht.
Foekje Dijk