Twee maanden geleden schreef ik over de katholieke kerk, naar aanleiding van het heengaan van paus Franciscus. Mijn vraag was toen of wij als vrijzinnigen inspiratie kunnen vinden bij katholieken. Ik dacht aan rituele praktijken: een beetje mystiek en mysterie. Ik noemde ook de maatschappelijke betrokkenheid die paus Franciscus liet zien.
Was dat nog maar twee maanden geleden? Het hele onderwerp is verdwenen onder een grote lawine van nieuwe ontwikkelingen. Er viel een kabinet, er werden bommen geworpen in Iran en er was een NAVO-top. En er was nog veel meer. En het werd zomer. Daarnaast gebeurde er ongetwijfeld van alles wat minder zichtbaar is, in uw en mijn eigen leven. Zo gaat het. Zelfs als je ouder wordt en het kalmer aan doet, als je leven een stuk trager verloopt dan vroeger, kan het nog enorm vluchtig zijn. Wat op het ene moment alle aandacht vraagt, is een volgend moment zomaar verdwenen.
Om aan de vluchtigheid te ontsnappen heb ik mijn toevlucht gezocht bij – toch maar – katholieken. Ik was een aantal dagen te gast bij de Zusters van Denekamp. Het is een klooster waar je prima kunt vertoeven en waar je niet zoveel hoeft. De zusters zijn zorgzaam en gastvrij. Er is een kleine groep jongere zusters die zorgt voor de sterk verouderde gemeenschap.
Het geheel ademt rust en vriendelijkheid. Ik heb er fijn kunnen lezen en mijmeren. En ik heb mooie fietstochten gemaakt door Twente en stukjes over de grens.
Maar daarmee houdt het echt op hoor, wat betreft de katholieken. Ik maakte in Denekamp één keer een communieviering mee en daarvoor werd speciaal een priester ingevlogen. Dat moest wel een man zijn. Terwijl de vrouwen daar verder alles doen, zowel praktisch als religieus, moet er een man aanwezig zijn bij het uitdelen van de hostie. Nee, in dat systeem wil ik me zeker niet voegen.
Wat me wel aansprak was het motto van de zusters: ‘Uit rust komt kracht’. Op die plek en op hun eigen wijze proberen ze dat na te streven en te delen met hun gasten. Met die gedachte fietste ik naar huis, een hele dag slingerend door Twente en Salland. Ik was tot rust gekomen en had de kracht om een heel eind te fietsen.
In de dagen daarna kwam ik het woord ‘kracht’ vaker tegen, opnieuw in een motto. Dat luidde ‘Vrede door kracht’. Het bleek één van de manieren te zijn om afschuwe-lijke bombardementen goed te praten. Het land met de zwaarste wapens bepaalt hoe de dingen gaan. Alsof het heel normaal is dat het recht van de sterkste telt. Alsof je vrede kunt afdwingen met geweld. Wat gebeuren er toch afschuwelijke dingen in deze tijd, met daden en woorden!
Zo was ik snel weer terug in de vluchtigheid. In een mum van tijd werd mijn aandacht opgeëist door allerlei taken en taakjes. En het nieuws over oorlog en andere ellende blijft zich opdringen. Je kunt er niet omheen en ik wil me er niet voor afsluiten. Maar het is ook een soort vergif. Je moet er niet teveel van hebben.
De kunst is om kalm te blijven en de rust te blijven zoeken. Dat kan op zich overal, ver van huis of dichtbij. Ik wens u allen goede zomermaanden!
Jasper van der Horst