Lieve mensen,
Deze zomergroet stuur ik jullie vanuit een klein witgepleisterd huisje in de Sierra de la Safor, ergens in het binnenland aan de Spaanse Costa Blanca. Buiten stijgt het kwik richting de 34 graden. Binnen is het gelukkig wat koeler, maar nog steeds zo warm dat ik het gevoel heb niet meer goed te kunnen nadenken, laat staan iets zinnigs te schrijven.
Aan het eind van de middag reizen we terug naar de pastorie in Dénia, ons onderkomen voor deze maand, waar gelukkig airco is en wifi, zodat ik dit bericht hopelijk nog op tijd naar Carolien kan sturen.
Waarover zal ik jullie berichten vanaf deze plaats? Drie dingen had ik mij bedacht.
Allereerst dat ik op een verlaten strand iemand zag die sprekend op Paul van Vliet leek. Een mooie man dus, maar het kon Paul zelf niet zijn, want die is volgens mij nog niet zo lang geleden overleden.
Bij zoveel schoonheid van zon, zee en bergen raak ik, gek genoeg, altijd wat meditatief gestemd. Bij het zien van deze dubbelganger moest ik opeens denken aan een ‘brief aan God’ die Paul rond zijn zeventigste schreef. Het is een ontroerend eerlijke brief waarin hij ook schrijft over zijn afgelopen levensjaren en het naderend einde. Bij wijze van een postume hommage citeer ik daaruit de laatste alinea’s:
Ik zie U in dit stadium van mijn leven vooral in het mysterie van het mooiste, het beste, het diepste. Daar ben ik naar op zoek.
Ik vind U in de liefde, in adembenemende kunst, in de onschuld van een kind, in eerbied voor het onbegrijpelijke. Dat noem ik voor het gemak dan maar “God” in het besef dat juist voor God iedere formulering of omschrijving per definitie gebrekkig en ontoereikend is. Voorlopig moet ik het hier mee doen. Het is een soort houvast in de onzekerheid van deze dagen waarin alles anders is of lijkt. Ik zal veel moeten loslaten en afscheid moeten nemen van alles wat vertrouwd was en succesvol. Ik ben benieuwd waarmee of met wie de vrijgekomen ruimte zal worden opgevuld. Het zou mij niet verbazen als ik Ú daarin uiteindelijk zal tegenkomen.
We hoeven niet af te spreken dat ik U kan herkennen aan een rode roos in Uw knoopsgat of de NCRV-gids onder Uw linkerarm. Ik zal weten dat Ú het bent als ik mij onvoorwaardelijk heb overgegeven en mijn eenzaamheid zal zijn verdwenen.
Op een ander strand las ik in de late avondzon (mijn favoriete uur om naar zee te gaan) over ‘de heilige natuur en hoe wij onze relatie met onze natuurlijke omgeving kunnen herstellen’. In het lezenswaardige boek van Karen Armstrong uit 2022 komt ook het principe van ‘ahimsa’ ter sprake dat de kern vormt van het jaïnisme, een Indiase religie die verwant is aan het boeddhisme:
Geen enkel ademend, bestaand, levend, voelend wezen mag worden gedood, of met geweld worden bejegend, of worden mishandeld, gepijnigd of weggejaagd. Dit is de zuivere, onveranderlijke, eeuwige wet, die verkondigd is door verlichte mensen die de wereld begrijpen. (Acaranga Sutra, geciteerd door Armstrong)
Hoe weinig begrijp ik toch van de wereld! En hoe ver ben ik helaas nog verwijderd van deze verlichte staat. Gisteravond hadden we nog een gezellige barbecue met heerlijke chorizo worstjes, en elke avond plet ik een behoorlijk aantal muskieten, om maar te zwijgen over al die cucarachas (kakkerlakken) die hun laatste adem onder de klappen van mijn houten slippers uitblazen.
Want elke keer als wij voor een paar dagen de pastorie verlaten, nemen zij die in bezit en moeten wij bij thuiskomst weer onze plek zien te heroveren. Het blijft een voortdurend gevecht, dat je natuurlijk het liefst niet met een insecticide spuitbus wil beslechten. Maar zoals de apostel Paulus al wist: de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak.
Tenslotte, ik ben een meisje van het platte land, maar wat houd ik van bergen! Achter de pastorie ligt een imponerende berg, de Montgó.
Wat is het heerlijk om die elke ochtend als een oude en vertrouwde bekende te kunnen begroeten. Want bergen hebben, zo ervaar ik dat, elk een eigen persoonlijkheid, waarvoor ik het liefst diep zou willen buigen. Over heilige natuur gesproken…
Aan de voet van de Montgó ligt de Ermita de Pare Pere (hermitage van Vader Pedro). Vanavond wandel ik er heen om een kaarsje te branden. Het is onvoorstelbaar hoeveel mensen op een dag daar even aanleggen om hetzelfde te doen.
Tot zover voor nu. Ik hoop jullie binnenkort weer te mogen begroeten! Een warme groet uit Spanje,
Anja van de Poppe
Zomerbrief – Anja vd Poppe
